Да мяне прыходзіш ты, чужая.
Боль гудзе... Ці-ж родную пакінуў?
Я ў мінулым мілых паважаю,
Я нясу букеты успамінаў.
Лес і поле, сад і загуменьне.
Звонкі голас палкай маладосьці.
Хай былі дзіравыя кішэні,
Ды затое сэрца мела штосьці.
Чысьціня і сьціпласьць беднай хаты,
Любасьць там ня знала непагоды...
А сягоньня – ты, твой дом багаты
I твой флірт
Пад крык апошняй моды.
На тваіх-жа вуснах латка сьмеху;
Іншых звычак, іншае маралі...
У маэстра вырвалі суцеху,
Скрыпку чарадзейную забралі.
I скрыпач бярэ тваю гітару.
Струны стогнуць, а ігра ня тая.
Перагар пачуцьцяў. З перагару
Ты ўстаеш - бразготная, пустая.
|
|
